روایت اول برای رسانه اعتبار می آورد

آذر عباسی

تعلل رسانه ای یا مصلحت رسانه ای ؛اسم ان هر چه که باشد امروز کشور را با یکی از مهمترین مشکلات در عرصه ی اطلاع رسانی دچار کرده است 

تراژدی تکراری اتفاقات و سوانحه در سطح کشور و عدم دسترسی درست و به موقع مردم به اخبار، باعث زمینه ساز شایعات و گمانی زنی ها شده است .سانحه سقوط هلیکوپتر ریاست جمهوری و شهادت آنها ما دوباره عدم حضور رسانه ها ایران در صحنه را شاهد بودیم . ولی در این میدان خالی کانال ها و رسانه ها خارجی در تکاپو و جستجو بودند . به طوری که  اولین خبرنگاری که توانست بدون هیچ مانعی در صحنه حادثه حضور داشته باشد فولیا اوزتورک بود که  روایت و گمانی زنی های زنده از صحنه و موضوع داشته باشد و همچنین پخش چندین روزه موضوع در شبکه های خارجی و بررسی ابعاد مختلف این اتفاق در کشورها دیگر را بارهای بار دیدیم  .

 این در حالی بود که در همان مدت در شبکه های داخلی ما برنامه یا میزگردی برای تحلیل و پرسش و پاسخی برای سوالات  جامعه و بررسی زوایای مختلف این اتفاق و سانحه وجود نداشت .

اینکه ما در کشور دچار تعلل رسانه ای یا مصلحت رسانه ای شده ایم و اسم ان هر چه که باشد امروزه به یکی از مهمترین مشکلات کشورما در عرصه اطلاع رسانی در منطقه و جهان  تبدیل شده است .

بیان صحیح و شفاف  اتفاقات رخ داده شده   در دنیایی سیاست و رسانه ؛حرف اول را می زد.” روایت اول ” در رسانه مانند گرفتن فرمان خودرو است  که می تواند افکار و اذهان مخاطبان و کاربران را به هر سوی که بخواهند براند.  در بیان رخدادها اولیه علاوه بر ارائه سریع خبر و سرگرم کردن مخاطب می توانند جریان سازی و پیشبرد سیاست های نهفته ی را پیش ببرند.

ولی همین موضوع در  کشور ما با طمع مصلحت و تعلل به یک معضل بسیار بزرگی در ارائه گزاراش ها از حوادث مبدل شده است که علاوه برایجاد بستر امن برای تولید شایعات و اخبار کذب و دروغ ، یک منبع پر چرب برای رسانه های خارجی و غیر گردیده است .

دربحران ها و جاهای  که ما می توانیم به تحلیل و تفکر و بحث و جدال بپردازیم و از میان موضوعات ،مباحث اصلی را پیگیر باشیم ولی  اما در حوادث رسانه های کشور ما به خاموشی و سکوت پناه می برند  و این میدان خالی بهترین فرصت است که در ان  رسانه ها دوست به دوستی وکانال های دشمن به دشمن خود بپردازند. 

روایت اول جریان سازی است و روایت ثانوی رویکرد واکنشی به ماجراهاست و ما بایستی تلاش کنیم که در اتفاقات  صرفا به دفاع یا رد تولیدات رسانه های غیر اکتفا نکنیم و نقش دنبال روی و واکنشی نداشته باشیم .

به همان میزان که دررسانه های ما اتفاقات و حوادث و رویدادهای  زبان خود را می بندیم و تعلل و مصلحت انگاری را پیشه می کنیم به همان میزان دچار اتفاقاتی خواهیم بود که دیگران برایمان رقم می زنند

باید توجه داشته باشیم در این مواقع هر چه میزان مباحث و گفتمان بالا باشد  تولیدات و تفکر هم بالا می شود و با این کار می توانیم به پردازش موضوعات بپردازیم نه اینکه در سایه بمانیم انها روایت اول داشته باشند و هر انچه می خواهند را پیاده کرده و داستان و ماجرای اتفاقات را به دست بگیرند .

فراموش نکنیم و دائما این را از خود بپرسیم که چرا 298 رسانه فارسی زبان ،رایگان برای ما ایرانیان برنامه تولید میکنند؟ این میزان  پردازش و حواشی سازی و پرداختن به موضوعات کشور  ما طبیعی نیست !؟  این بین تعلل و نگفتن ها و مصلحت اندیشی نیز به حواشی سازی ها دامن میزند و  فرصت آفرینی و خوارک پر چرب و چیلی برای رسانه های غیر درست می کنند.

نکته مهم دیگر این است که در سیاست و رسانه ملی با تفکر یک دست سازی سیستم فکری، ارگان ملی را خالی از  تنوع اذهان و اندیشه ها  کرده اند و علایق و سلایق مخاطبان را نادیده گرفته شده است  به طوری که طبق امارها و نظر سنجی ها این نهاد ملی در پایین ترین سطح از ببینده و مخاطب قرار دارد.

اگر ما ادعا این را داریم که از نظر نظامی و امنیتی می توانیم  در جهان و منطقه حرفی بزنیم ولی چرا در جنگ شناختی وتهاجم ترکیبی و از نظر سیاست نرم افزاری نسبت به دیگران جا مانده ایم  و متاسفانه در خلق  و روایت اول و جریان سازی نقشی نداریم و صرفا  رویکرد واکنشی داریم و  عرصه ی اطلاع رسانی و قدرت و صحنه را برای میدان داری شبکه ها و کانال های بیگانه را خالی کرده ایم. 

 در کنار همه اینها ما مردمانی دلسوز و با ضریب هوشی بالای داریم که می توانند مسائل را خوب تحلیل کرده و از میان این حجم از پمپاژاخبار و گزارش های مسموم در پرتگاه های حوادث سره از ناسره را تفکیک کنند . انتظار میرود مسئولین  دراتفاقات و بیان روایت اول به رسانه های ملی و سایت ها و خبرنگاران  امکان فعالیت را بدهند تا عرصه ی رسانه در جنگ ترکیبی خالی نباشد.